„Sabrina, nastoletnia czarownica” (ang. Sabrina, the Teenage Witch) to sitcom realizowany przez siedem sezonów (od 1996 r. do 2003), co łącznie dawało 163 odcinki. Dzisiaj zajmę się sezonami 1-3, czyli latami 1996-1999, wcześniej jednak trzeba przedstawić kilka informacji ogólnych o serialu.
Warto wiedzieć, że po raz pierwszy postać Sabriny została stworzona w wydawnictwie Archie Comics przez scenarzystę George’a Gladira i rysownika Dana DeCarlo i pojawiła się w magazynie komiksowym „Archie’s Mad House” w 1962 r. W 1971 r. miała już własną serię komiksów pt. „Sabrina, nastoletnia czarownica”. Była ona publikowana do 1983 r., a następnie wielokrotnie wznawiana. Kot Salem był obecny od początku serii, czyli od 1962 r.
Sitcom „Sabrina, nastoletnia czarownica” nadawała telewizja ABC. W 1996 r. powstał również film telewizyjny zatytułowany „Sabrina, nastoletnia czarownica”. Jego sequelami są filmy: „Sabrina jedzie do Rzymu” (1998) i „Sabrina – Podwodna przygoda” (1999).
Powstał również netfliksowy serial pt. „Chilling Adventures of Sabrina”, jednak jest on skierowany do innego odbiorcy (oryginalny serial był przeznaczony dla widzów od 12. roku życia, współczesny to mroczny, krwawy horror, dedykowany widzom 16+). Odbiega on od oryginału, a rola kota została znacząco zredukowana. Przede wszystkim nie mówi ludzkim głosem. Salem często działa jako sumienie dla Sabriny, kwestionując jej niektóre pomysły. Na planie pojawiło się pięć prawdziwych kocurów o imionach: Shaq, Boomer, Edward, Trevor i Bobb. Przyznam, że obejrzałam kilka odcinków pierwszej serii, ale nie trafił on w mój gust.
Serial oryginalny z końca lat. 90. opowiada o przygodach Sabriny Spellman (poznajemy ją tuż przed 16. urodzinami). Nazwisko Spellman jest znaczące, ponieważ w języku angielskim wyraz „spell” oznacza „czar”, „urok”, „zaklęcie”. A więc pełne nazwisko oznacza człowieka rzucającego zaklęcia. Nastolatka mieszka z dwoma ciotkami: Zeldą i Hildą oraz czarnym kocurem o imieniu Salem. To od krewnych dowiaduje się, że jest pół-śmiertelniczką, pół-czarownicą. Oglądamy jej perypetie w domu i w szkole, jako że niesforna nastolatka ciągle pakuje się w kłopoty.
Podobnie jak tytułowa bohaterka, Salem pojawia się w każdym odcinku sitcomu oraz w dwóch sequelach telewizyjnych. W oryginalnych komiksach kocur miał czarno-białe futro, a w kreskówce z lat 60. był rudy. Od lat 90., czyli od czasów omawianego serialu, Salem jest cały czarny. Jak sam o sobie mówi, jest amerykańskim kotem krótkowłosym i jest z tego dumny.
Głosu Salemowi użyczył aktor Nick Bakay, który pracował też przy wersji animowanej serialu. Co ciekawe, Bakay napisał 12 odcinków serialu. Dzięki niemu Salem ma głęboki głos, a najzabawniej brzmi, kiedy szlocha „o ho, ho” (zwiesza przy tym głowę), co często mu się zdarza. Potrafi się też głośno śmiać lub złowieszczo chichotać. Salem ma zwyczaj używania wysokiego, jęczącego głosu (lub niskiego), kiedy mówi o czymś zabawnym i często celowo kładzie nacisk na niewłaściwą sylabę podczas wypowiadania określonych słów lub imion. Czasami zamienia „a” i „y” w słowach kończących się na „ay”, na przykład chcąc zmienić nazwę Friday na „Fridya!” Często używa również wyrażenia „geh ?!” kiedy jest zaskoczony lub przestraszony.
Sitcom zdobył kilka nagród Kid's Choice Awards i Young Artist Awards, zaś przez trzy kolejne lata (1998-2000), Salem otrzymywał Nagrodę dla Ulubionych Zwierząt na gali Kid's Choice Awards.
Salem Saberhagen (bo tak ma na nazwisko) to dawny wiedźmin-wojskowy, który został skazany przez Radę Czarownic na bycie kotem przez 100 lat jako karę za usiłowanie przejęcia władzy nad światem. W chwili, gdy go poznajemy, ma około 500 lat. Salem i Hilda znali się już wcześniej, ponieważ pracowała ona w dziale zaopatrzenia w jego zespole. W kota przemienił go kat o imieniu Jim, którego kot później jeszcze spotyka po zaczarowanej stronie.
Jego ludzka postać pojawiała się w różnych odcinkach, ale twarz Salema nigdy nie jest dobrze widoczna: W kilku przypadkach, gdy jego ludzka postać jest pokazana w retrospekcjach, jest przedstawiany z twarzą w cieniu, ale ma kształt ciała i mundur wojskowy podobny do Fidela Castro (który jest przedstawiany jako przyjaciel Salema). W innym przypadku widzimy tylko jego stopy, albo chowa się w ciele innej postaci, czyli w koledze Sabriny ze szkoły, Gordim.
Początkowo Salem-lalka jest brzydszy i ma za małe uszka (przypomina bardziej niedźwiadka niż kota). Po kilku odcinkach jego wygląd zyskuje na urodzie: ma większe uszy i bardziej „koci” wyraz pyszczka.
Twórcy serialu bardzo popierali prawa zwierząt, więc Salema często grał animatroniczny model, a nie jeden z czterech prawdziwych kotów, które zagrały w scenach bez dialogów (w których kot zazwyczaj gdzieś biegnie lub jest przez kogoś trzymany na rękach). Animatronika to pojęcie z zakresu kinematografii. Oznacza tworzenie efektów specjalnych w oparciu o sterowanie kukiełkami i innymi obiektami (np. imitującymi zwierzęta) za pomocą urządzeń elektromechanicznych. Cztery wyszkolone koty przedstawiające tę postać miały na imię Elvis, Lucy, Salem i Witch. Pierwotnie było trzech lalkarzy i dwie lalki animatroniczne. Mechaniczne Salemy zostały pierwotnie wykonane przez Animal Makers, ale na początku 1998 r. ich marionetki zostały zastąpione przez braci Chiodo. Nowe mechaniczne Salemy były kontrolowane przez trzech lalkarzy, którzy mogli manipulować ciałem Salema na ponad 30 sposobów za pomocą pręta, kabli i sterowania radiowego.
W serialu widzimy masę różnych przebrań Salema. Najczęściej ma coś założonego na głowę, np. czapkę kucharską, wojskową, czapeczkę dziecięcą, opaskę, ręcznik, czepek nocny, czepek kąpielowy, baseballówkę (zieloną lub biało-niebieską), fedorę (kapelusz widoczny np. na filmach gangsterskich retro), czepeczek cukiernika, czepeczek masarza, beret artysty-malarza, ale także kubełek po popcornie, puszkę lub słoik po cukierkach (w którym się zaklinował i konieczna była interwencja lekarza weterynarii).
Poza tym, bywa też ubrany: nosi garnitur, szlafroczek, podomkę, piżamę nocną, przebiera się za ducha, chowając się pod prześcieradłem.
Dość często nosi okulary: ze szkłami, ciemne lub ochronne, stosowane podczas eksperymentów w laboratorium czarownic. Używa też lornetki. Z kolei na szyi ma zawieszony wieniec z kwiatów, złoty łańcuch z medalionem, w innym odcinku zaś założony kołnierz weterynaryjny (po wspomnianym bliskim spotkaniu ze słoikiem). Pojawiają się także różne kombinacje rekwizytów, np. gogle, zielona baseballówka i przytwierdzony do niej z boku śrubokręt, kiedy Salem próbuje dokonać napraw w domu.
Osobowość Salema
Salem jest samolubny i żądny władzy. Chce się wzbogacić lub zostać sławny. Pragnie również odzyskać magiczne moce i wrócić do ludzkiej postaci (w serialu widzimy, że ma bogatą wiedzę na temat zaklęć i księgi, w której są one zapisane, sam jednak nie czaruje). Lubi się nad sobą użalać i jest hipochondrykiem. Często oszukuje czarownice, np. podgrzewa termometr koło czajnika, żeby udawać chorego by zyskać więcej uwagi i drapania za uszkami i po brzuszku, co bardzo lubi.
Ma swoje własne sprawy: gra na giełdzie, czatuje w Internecie udając człowieka, czyta gazety, ogląda foldery, w których reklamowane jest mięso, gra z psami w pokera lub szkoli znajomego psa, żeby przynosił mu mięso. Kocha pieniądze i uwielbia się w nich tarzać (jak ma to miejsce w 3. sezonie). Uwielbia dzwonić i rozmawiać przez telefon. Zamawia sobie jedzenie lub robi różne dowcipy. Pod nieobecność czarownic urządza w domu szaloną kocią imprezę, a na drugi dzień ma kaca i odsypia zabawę.
Salem ma ostry dowcip i często jest pierwszą postacią, która wymyśla kalambury w scenie. Umie dowcipnie podsumować sytuację i na bieżąco wszystko komentuje. Udziela Sabrinie rad dotyczących wyboru zaklęć, lecz niejednokrotnie nie są one trafione i przysparzają jej więcej problemów niż pożytków.
Jednak Salem posiada też łagodną stronę, którą pokazuje zwłaszcza w kontakcie z Sabriną, którą bardzo kocha i jest wobec niej lojalny. Sprzyja jej związkowi ze szkolnym kolegą, Harveyem. Dodatkowo jest bardzo wrażliwy i często płacze.
Jego ulubione zajęcia to zabawa z włóczką, szukanie kłaczków i pyłków fruwających w powietrzu (może patrzeć na nie godzinami), surfowanie po Internecie i czytanie pamiętnika Sabriny (zamek otwiera pazurkiem). Jest uzależniony od frędzli, kocha rozdzierać papier, w który pakowane są prezenty. Uwielbia Lizard Flakes, przekąskę dla kotów, o której mówi się, że jest tucząca i pełna cholesterolu. W pilocie serialu powiedział Sabrinie, że tęskni za tańcem. W niektórych odcinkach Salem zachowuje się bardziej jak kot niż człowiek, na co wskazuje wiele z wyżej wymienionych zachowań.
Najczęściej siedzi na koszu na piętrze niedaleko garderoby, przez którą można się dostać do magicznego świata lub siedzi na blacie kuchennym, ewentualnie na oparciu kanapy w salonie.
Sezon 1.
Salem początkowo wydawał się normalnym, czarnym kotem. Jednak potrafi mówić. W trakcie sezonu Salem opowiada o życiu przed byciem kotem i swoich próbach zdobycia dominacji nad światem. Jest psotny i często nie może oprzeć się pokusie dzikiej zabawy, jak wtedy, gdy rozrywa ulubiony świąteczny sweter Sabriny. Zostaje również, jak mówi, „porwany” przez małego chłopca, który nie chce go oddać, ale wtedy Sabrina go ratuje. Wchodzi także na wystawę kotów. Prawie ją wygrywa, gdyby nie Sabrina, która zamieniła się w kotkę i wygrała udając, że należy do Zeldy. Przekazała jednak zwycięską niebieską wstążkę Salemowi, ponieważ był „najlepszym kotem”.
Sezon 2.
W tym sezonie Salem pomaga Sabrinie w nauce, ponieważ stara się ona o zdobycie licencji czarownicy, a także w życiu towarzyskim, Pokazuje też swoją dowcipną naturę: w piątek trzynastego straszy wszystkich ludzi, wie bowiem, jaki przesąd się wiąże z jego obecnością w tym dniu. Ukrywa się również w jednej z toreb Hildy, aby pojechać z czarownicami do Disneyworld.
W ostatnim odcinku sezonu poznajemy matkę Salema, której dawno nie widział, ponieważ nie chce, żeby wiedziała, że został skazany na życie jak kot. Jednak kiedy odwiedza go ona na Dzień Matki, zachwyca się nim. Odkrywa jednak, że jest uczulona na koty i w związku z tym musi przedwcześnie wyjechać.
Sezon 3.
Salem zaczyna pomagać Sabrinie w rozwiązywaniu jej rodzinnego sekretu i w pewnym momencie zostaje jej osobistym nauczycielem. Chce, żeby zwracała się do niego „Pan Saberhagen”. Ciotki uczyniły go korepetytorem Sabriny, ponieważ rozwiązał swój rodzinny sekret za pomocą tylko dwóch wskazówek. Korepetycje nie trwały jednak długo, ponieważ Sabrina go „zwolniła”, a on z kolei powiedział, że sam „odszedł”.
Kocur rozpacza też z powodu tego, że zaczął łysieć na głowie. Jedna z kuzynek Sabriny, która zajmuje się dystrybucją kosmetyków, sprzedaje mu cudowny specyfik (oczywiście kot kupuje go na koszt ciotek nastoletniej czarownicy). Rzeczywiście, porasta włosem, ale są to długie kosmyki, które przeszkadzają mu w codziennym funkcjonowaniu i musi się ich pozbyć.
Również w tej serii, prześladujący Sabrinę adorator, złośliwy karzeł Roland tymczasowo zamienia go w „prawdziwego chłopca”, umieszczając Salema w ciele Gordiego. Kot w tym kamuflażu nie może się jednak oprzeć pokusie i znowu próbuje przejąć władzę nad światem, więc ponownie zostaje skazany na bycie kotem, a ku jego rozpaczy wyrok zostaje powiększony o kolejne 50 lat.
W finale sezonu 3. Salem pomaga ciężarnej, bezpańskiej kotce poczuć się bardziej komfortowo i wspiera Sabrinę w odnalezieniu ostatniej wskazówki dotyczącej rodzinnego sekretu (wcześniej przypadkowo zepsuł i niezdarnie naprawił tablicę zawierającą wskazówki potrzebne do jego rozwikłania). Pod koniec sezonu Salem otrzymuje informację która go bardzo martwi: był przekonany, że nadal ma 9 żyć, jednak zostało mu już tylko jedno.
Sezony od 4 do 7. „Sabriny, nastoletniej czarownicy” przypadają na lata 1999-2003. Miejscem akcji nadal jest Boston w stanie Massachusetts. Możemy w nich zobaczyć kolejne wymyślne przebrania kota Salema. Niestety, od sezonu 6. do końca serialu można zauważyć, że scen z udziałem kota jest mniej, a zakończenie kompletnie nie wyjaśnia, jakie będą jego dalsze losy i czy w końcu odzyska ludzką postać.
W mojej ocenie sezony 6. i 7. (a zwłaszcza ten drugi) są zdecydowanie najsłabsze – od kiedy znikają Zelda i Hilda, które dodawały serialowi dużo uroku i kolorytu, i pojawili się nowi koledzy Sabriny, sitcom nie jest już tak interesujący.
To, co również zwróciło moją szczególną uwagę, gdy ostatnio oglądałam cały serial to to, że Sabrina, odkąd nie mieszka już z ciotkami, staje się coraz bardziej antypatyczna, egoistyczna i zainteresowana tylko i wyłącznie swoją karierą. Cierpi na tym Salem, wobec którego niejednokrotnie zachowuje się co najmniej nie w porządku. Poza tym jej lekkomyślność, zbyt duża pewność siebie by nie powiedzieć bezczelność, bezsensowne żarty i zmienianie chłopaków jak rękawiczki staje się męczące (chociaż mimo wszystko prawidłowo wytypowałam jej ostatecznego wybranka).
Podobnie męczące są częste rozmowy o jedzeniu mięsa (często też widać je na ekranie, np. prosię na tacy, tzw. owoce morza, kurczaki), zupełnie tak, jakby sitcom był sponsorowany przez przetwórnię mięsa.
Trzeba jednak dodać, że jedna z nowych koleżanek Sabriny, Roxy jest weganką a w jednym z odcinków dziewczyny mają koszulki z napisem „Meet kills”, czyli „mięso zabija”. Pojawiają się uwagi na temat ochrony środowiska, jednak zwykle temat jest żartobliwie potraktowany, np. „kto przy zdrowych zmysłach smaruje sznaucera błyszczykiem do ust „torebka wcześniej należała do aligatora”.
W kontekście kotów niepokoi, że w jednym z odcinków Salem zostaje przez Morgan zmuszony do noszenia obroży elektrycznej. Brutalny trening ma go odzwyczaić od wchodzenia na meble. Sabrina jest całkowicie obojętna na jego cierpienia. W serialu jest to tylko jeszcze jeden z komicznych epizodów (mnie akurat nie bawi fruwający kot), i niewystarczająco zostaje podkreślone szkodliwe działanie tego produktu, który w ogóle nie powinien istnieć. Podobnie zostaje ukazana farba dla włosów dla kotów, która również dla bezkrytycznych widzów może wydać się świetnym wynalazkiem. Twórcy ewidentnie nie przemyśleli oddziaływania tego typu scen na podatniejszą na wpływy widownię. Podobnie jak we wcześniejszych sezonach, również i tutaj pojawiają się ujęcia prawdziwego kota w ubraniu, a także sceny, w których jest on nieprawidłowo trzymany (co manifestuje poruszając ogonem).
Niepokoi również to, że w miarę zbliżania się do końca w sitcomie pojawiają się uwagi o rasistowskim i seksistowskim charakterze, jak również kpiny ze starych ludzi, którzy przez Morgan, nową przyjaciółkę Sabriny, są traktowani jak niewolnicy do pracy.
Zakończenie serialu jest gwałtowne, pełne chaosu i wymuszone. Zelda pojawiająca się na ślubie bratanicy jako świeca i stwierdzenie, że ciotki się z nią nie kontaktowały (gdy wiemy, jak zawsze się o nią troszczyły) to bezsensowne zabiegi. Tak naprawdę serial mógł skończyć się po 5. sezonie. Wtedy jego styl i spójność z pewnością byłyby zachowane. Jest to sitcom, który jest modelowym przykładem „ciągnięcia na siłę” serii, która już wyczerpała dawno swoje możliwości.
W serialu gościnnie pojawia się sporo znane osób: zespoły Backstreet Boys i N’Sync, a także Brian Austin Green, Jerry Springer, Britney Spears, Sisque, Andy Roddick, bracia Hanson, Usher, Ashanti, Avril Lavigne i inni.
Przejdźmy jednak do omówienia dalszych losów Salema.
Sezon 4.
Kolejne przebrania Salema: czapka kucharska, czapeczka urodzinowa (stożek), zostaje zamieniony w zegar z kukułką, żółty spinacz na nosie, peleryna Draculi na Halloween, skrzydła i dziób kruka, opaska Kung-fu, bandaż, ma twarz Harveya, jest w papilotach, związany linami, podomka różowa z puszkiem, pomarańczowy kabriolet-zabawka, jedzie w ciemnych okularach na szkolne spotkanie po latach, kołnierzyk z krawatem, plecak i czapka Legii Cudzoziemskiej, błękitny garnitur, szary garnitur na ślubie córki, białe słuchawki na uszach, ciemne okulary, malutki tv i talerz jedzenia w łapkach, Apaszka, kamizelka, kapelusz gdy powozi wozem na Dzikim Zachodzie, zawinięty w żółtym ręczniku w zielone i pomarańczowe paski, aniołek, czapeczka Mikołaja, słomkowy kapelusz, król (korona, berło, płaszcz, tron), strój strażaka (oraz mały wóz strażacki i drabinka).
Czego jeszcze się o nim dowiadujemy(zoobiografia „na raty”): Salem ma 500 lat, pisze upiorne opowiadania, które chce czytać czarownicom na cmentarzu, ma kolekcję dozowników słodyczy, lubi szarpać swetry, śpiewać („Too good to be true”, „I feel good”, „Moon River”), uważa się za pana domu, chce oglądać westerny na telewizorze Sabriny, lubi mięciutkie poduszeczki, pisze ołówkiem prawą łapką, w liceum był fajtłapą (koledzy powiesili go w szkole na kołku, ale nie widzimy jego twarzy). Największą sensacją jest to, że ma córkę Anabelle (ale nie wiadomo, z kim). Nie ma z nią kontaktu bo dorastała bez ojca i ma o to do niego żal, a on z tego powodu nie śpi po nocach. Mówi, że kocha „swoją Bułeczkę” (która płacze dokładnie w ten sam sposób, co on). Ma mały notesik, pod kloszem pisze pamiętnik lewą łapką (ale w kotle miesza już prawą), pije przez słomkę, ulubione lody: wiśniowe. Nazywa zdrobniale Sabrinę „Sabreeny”; według jednej z czarownic on jest swoją największą miłością.
Złote myśli Salema: „Ulica to straszne miejsce”.
Żywe zwierzęta pojawiające się na ekranie: kot-Salem, basset Melvin ojca Sabriny w Paryżu, lew, psy, w tym trzy rasy border collie oraz bloodhound przebrany za Sherlocka Holmesa, żółw, konie (w tym w telewizorze, kiedy Salem ogląda „Rio Bravo”), myszy, sokół, owce, kura, długowłosa kotka, słoń, jak z szerpą, węże, gęsi, kogut, kucyk, kapucynka (która wygląda na zestresowaną).
W tym sezonie Salem spotyka się ze swoją córką, rozbija samochód pana Krafta prowadząc auto Sabriny, idzie na szkolne spotkanie po latach z kotką Juliette, której chce się oświadczyć. Rysuje przed domem pazurkami serduszko ze swoimi i jej inicjałami. Ponadto preparuje list od porywacza, udając, że sam został porwany aby zwrócić uwagę Pauli Abdul. Płacze po zerwaniu Sabriny z Harveyem (widzimy stos różowych chusteczek). Obiecuje Sabrinie, że jej nie zje gdyby została zamieniona w mysz. Uwalnia czarownice z magicznej butelki strącając ją ze stołu. Zostaje oblany wodą i mówi, że wcale nie drapał mebli. Jedzie z Sabriną, Harveyem i Bradem autem w góry. Chce, żeby mu kupić maść na kłaczki. W sklepie z zegarami Hildy jest żywą reklamą i siedzi w witrynie sklepowej. Jest za gruby i „zawiesza się’ w drzwiczkach dla kota. Zdarza mu się podsłuchiwać. Gdy Sabrina znika chce, by wzięła go na ręce a on będzie udawał, że lata. Zniszczył prezenty Sabriny bo chciał, żeby dostała „Pana Mikrofona”. Mówi, że zrobił podwieczorek, a tak naprawdę zamówił catering. Siedzi w śmietniku, zostaje zamrożony w kostce lodu, nadał odbierając telefon mówi: „hjello”.
Sezon 5.
Kolejne przebrania Salema: kaftan bezpieczeństwa bo podkradał cukierki podczas terapii, sweter uczelniany, wałki na głowie, śliniak, szary sweter, broda, beret i okularki złote i bębenki (naśladuje ukochanego Zeldy).Śpiewa po hiszpańsku (czapka z owoców), czerwona słuchawka w telepracy i mały komputerek, jako owieczka, buzia zatkana niebieskim plastrem, Sfinks, żółty płaszczyk przeciwdeszczowy, melonik, garnitur akwizytora i kuferek. Kask i żółty wózeczek widłowy. Nauszniki niebieskie, gogle. Prawdziwy kot ma na łapkach przylepione karteczki (udające papier ścierny). Pas z narzędziami, apaszka w groszki, fioletowa koszula i marynarka w paski; fioletowa baseballówka, jest piniatą. Czerwony sweter i wałki moro na głowie; kombinezon mechanika samochodowego i ołówek za lewym uchem. Jako asystent Zeldy w laboratorium: gogle i fartuch. Mała, srebrna kamerka przewieszona na pasku, z kulą i łańcuchem (kiedy poszedł do innej rodziny zastępczej; brązowy fartuch szewca, łapki ma zawinięte bandażami.
Czego się o nim dowiadujemy: Harvey był jego bratnią duszą, zdaniem Sabriny cztery kotki oskarżyły go o molestowanie. W 1942 r. miał romans z Eleonorą Roosevelt. W jacuzzi z cygarem w ręczniku pije wódkę. Rzucił palenie i pije czarną kawę Według syna dentysty Zeldy jest legendą w Innym Wymiarze. Siwieją mu wąsy. Obstawia telefonicznie wyścigi konne W kuwecie czytał terminarzyk Zeldy. Wszystko zbierał: papier, folie, zegarek Cartiera, torebki. Zdaniem sióstr ładnie śpiewał piosenkę Shirley Temple w marynarskim ubranku (wyglądał w nim słodko).
Żywe zwierzęta pojawiające się na ekranie: kot-Salem, biały koń i dwie małe sarenki, renifer Żłopacz, tygrys na kanapie, akwarium w hotelu. Przebrane szympansy w roli kuzynów czarownic (jedna się kiwa). Gadający pies Phil w poprawczaku dla czarownic jako trener. Rudo-biała kotka Sally O’ Brien, Mandy, srebrna persiczka (której zabiera obróżkę).
W tym sezonie jak zwykle Salem sporo płacze (na terapii lekarz musi mu wydmuchać nos). Zostaje porwany przez dostawcę (na którego syczy), bierze z Zeldą udział w castingu do reklamy karmy dla kotów. Namawia Sabrinę na imprezę pod nieobecność ciotek. Jeździ na deskorolce. Często odwiedza Sabrinę. Zamawia pudełko kredek z miętowym kremem do stóp, wybielacz do zębów i woda do płukania pyszczka. Chce wynaleźć przeciwpchelne masło orzechowe. Zaklinowała się w silniku i został pokazany w wiadomościach. Zamówił kimona za dwa tysiące dolarów z karty Zeldy, pamiątki po II wojnie światowej i…japońską żonę. Kiedy trafia do rodziny zastępczej zostaje umieszczony w obozie pracy gdzie jest zmuszany do szycia na maszynie. Napisał alfabetem Morse’a gdzie jest i tak został ocalony. Kopie w ogrodzie gdyż szuka złota, ponieważ znalazł na blacie kuchennym mapę skarbów. Siedzi na okrągłym stole, słucha rozmów i często doradza lub bawi się kolorowym kłębuszkiem. Zakłada firmę o nazwie Cat-opia, w którym chce sprzedawać zabawki dla kotów, kosmetyki na robaki i usztywnienie włosów, domowy zestaw do sterylizacji oraz produkt o nazwie „koci relaks”. Zostaje nazwany „złym, odrażającym egoistą”, pyta „Hildie” czy może jej wskoczyć na kolana.
Sezon 6.
Kolejne przebrania Salema: złote okularki, jeździ na rowerze. Przebrany za Sonny’ego z duetu z Cher (brązowa peruka, wąsy i futerko), Sherlock Holmes (fajka puszcza bąbelki). Jeden z kotów bliźniaków ma perłowe kolczyki Zeldy i przy muzyce Tequila Salem i jego klon kręcą głowami. Zelda zatyka mu pyszczek niebieską taśmą. Dzianinowy Czerwony Kapturek, żółty top, umalował usta szminką Hildy i zjadł tusz do rzęs. Obroże klonów połączone łańcuchami. Błękitny sztruksowy szlafroczek, biały garnitur. Koralowa suknia i perłowe kolczyki. Błękitny szlafrok sztruksowy i okulary. Żółte wałki do włosów. Strój jaskiniowca w cętki i kość na głowie. DJ: czarne okulary, zielona baseballówka tył naprzód i złoty łańcuch na szyi. Randka z Roxy (przyjaciółką Sabriny) jako człowiek (widać tylko nogi i buty), kot w bezowym garniturze i niebieskiej koszuli jako Alejandro. Ręcznik i turban na głowie podczas pobytu z Zeldą w saunie w SPA. Strój kulturysty, cały w bandażach i w kołnierzu usztywniającym.
Czego się o nim dowiadujemy: gra z Zeldą w karty i szachy, a także ze wszystkimi trzema czarownicami w gry planszowe. Zelda i Salem zapisali się do klubu książki i czytają (zawsze czytał książki i gazety). Bierze udział w spotkaniu klubu. Wyświęcony pastor Kościoła Dziewiątego Życia. Uwielbia jeść ciasto, pije przez słomkę lemoniadę wstrząśniętą niezmieszaną. Kolejarz-obdartus okazuje się być jego dziadkiem (babcia mówi, że zaginął na morzu), który przesyła Salemowi kartki urodzinowe.
Żywe zwierzęta pojawiające się na ekranie: kot-Salem, zielona papuga, koń jako jednorożec, Hilda zamienia Salema w czarnego suma, kogut, trzy świnki (czarna to Salem), szympans, kajman, pies rasy pomeranian.
W tym sezonie Salem mówi dużo o uczuciach i prawi Sabrinie morały. Musi zmierzyć się z psem Philem (wzajemnie próbują się siebie pozbyć). Dostaje od Hildy „Świątynię Dumania”, czyli koci domek w kształcie piramidy z dwoma kotami po bokach. Salem klonuje się i mówi do swojego sobowtóra: „jesteś piękny i mądry tzn. że ja też”. Sprząta razem z czarownicami przed przybyciem groźnej ciotki Irmy (wyciera fortepian żółtą szmatką). Siedzi w śmietniku i podgląda polityka, który czyta „Kota w butach” swojemu dziecku (Salem uwielbia tę bajkę). Jako jedyny głosował na Hildę w wyborach do rady miasta. Gra na malutkich organach na ślubie Hildy (wcześniej oczywiście płacze ze wzruszenia). Doradza Zeldzie, że bez pracy jest nieszczęśliwa. Pomaga Sabrinie i Harveyowi podczas gry w karty i daje im dyskretne znaki głową, jak mają zagrać. Gdy im się udaje tańczy i śpiewa na parapecie okna. Zakrada się do torby i jedzie z Sabriną do Nowego Jorku. Zwiedza samotnie miasto i wchodzi do przybytku o nazwie „Pretty Kitty”. Zostaje napadnięty w zaułku przez wełnianego szczura, ale dokonuje rewanżu (który też kończy się katastrofą). Kiedy Sabrina rozsypuje się na kawałki, każe Harveyowi ją pozbierać.
Sezon 7.
Kolejne przebrania Salema: kapelusz z owocami, obroża elektryczna (!) na szyi. Sabrina zamienia go w ciasto w kształcie leżącego kota i strąciła mu głowę z karku. Kolagen na ustach i grzywka. Kolczyki, obroża, łańcuchy (jest „młodym, odjazdowym kocurem”). Śliniaczek z czarnym krawatem. Kąpie się w pianie z Morgan z czepkiem na głowie. Szlafrok orientalny; jest Kotem z Chesire, klownem, Freudem, strój roboczy Chińczyka, strój wędkarski, biały mundur admiralski, maska spawacza, czarny surdut, czarna muszka i biała koszula na ślubie Sabriny.
Czego się o nim dowiadujemy: farbuje sierść (robi pasemka, wybrał „smolistą głębię”). Jego biodra mają dobre i złe dni, lubi pianę do kąpieli. Chce mieć zwierzątko domowe (stąd obecność królika w jednym z odcinków), lubi spać zakopany w bieliźnie, .w nocy przechadza się P aleją, przewracał śmietniki i doniczki, chce odziedziczyć po Sabrinie czerwony jedwabny szlafroczek bo wygląda w nim „jak słodka kicia”. Pies jest według niego błędem Natury, próbuje skleić taśmą karty kredytowe. Przyznaje się, że oszukiwał ludzi sprzedając Biblie, ogląda program o Mussolinim. W prezencie ślubnym chce kupić Sabrinie…pudełko.
Żywe zwierzęta pojawiające się na ekranie: kot-Salem, kakadu, kapucynka, świnka morska, czarna koza-przewodnik Ślepego Zaufania, ubrany biały królik, kura, szczenięta golden retrivera, biały koń ze skrzydłami w roli Pegaza, trzy pręgowane kocięta, złota rybka, lama.
W ostatnim sezonie po okrutnym potraktowaniu przez Morgan obrożą elektryczną skarży się Sabrinie: „Nie wskakuję na meble. Twoje przyjaciółki mnie złamały”. Ma koszmary, że siedzi na krześle elektrycznym. Chce się zemścić, ale jedyne co mu wychodzi to zabrudzenie butów Morgan. Od staruszki dostał cukierek i niechcący się do niej odezwał, a potem jej wmówił, że ma ona demencję. Chce złożyć skargę w towarzystwie ochrony praw zwierząt i płacze bo musi naciskać łapką pedał maszyny do szycia. Często ogląda z Harveyem telewizję i nawet biją się o pilota od telewizora. Płacze gdyż znalazł u siebie pierwszy siwy włos. Wymyśla skomplikowany system, jak dostać się do słoika z magią Sabriny, ale system zawodzi, kot wpada na ścianę, osaczają go noże i jeden z nich spada mu na głowę. Myli zaklęcia i wyrasta mu ludzka stopa. Po chwili za sprawą kolejnego nietrafionego zaklęcia ma już na niej pantofelek. Oprowadza turystów po domu ukryty z mikrofonem za drzwiami. Zamknięty przez Sabrinę za karę w skrzyni za to, że schował jej pierścionek zaręczynowy krzyczy: „Cattica! Cattica!” co jest nawiązaniem do filmu „Pieskie popołudnie” i okrzyku „Attica! Attica!”.Zaprasza do domu kotkę Figlarkę, ale Sabrina mówi, że jest dla niego za młoda. Chce żeby wyszła za mąż za Harveya bo tylko on traktuje go jak człowieka. Przywołuje ją raz po raz do porządku, a nawet wymierza jej policzek. Zaprasza Harveya na spotkanie z rodzicami Aarona, jej wcześniejszego wybranka. Po zamknięciu przez Aarona w transportówce ucieka i zamyka go nagiego na ganku, podglądając go przez otwór na listy i radośnie chichocząc. W dniu ślubu Sabriny chce by przemyślała dokładnie swoją decyzję. Razem z gośćmi obserwuje pod kościołem, jak Sabrina odjeżdża na motorze ze swoim wybrankiem.